ني محزون

--------------

امشب اي ماه به درد دل من تسکيني

                                آخر اي ماه تو همدرد من مسکيني

کاهش جان تو من دارم و من مي دانم

                                که تو از دوري خورشيد چها مي بيني

تو هم اي باديه پيماي محبت چون من

                                سر راحت ننهادي به سر باليني

هر شب از حسرت ماهي من و يک دامن اشک

                                تو هم اي دامن مهتاب پر از پرويني

همه در چشمه مهتاب غم از دل شويند

                                امشب اي مه تو هم از طالع من غمگيني

من مگر طالع خود در تو توانم ديدن

                                که توام آينه بخت غبار آگيني

باغبان خار ندامت به جگر مي شکند

                                برو اي گل که سزاوار همان گلچيني

ني محزون مگر از تربت فرهاد دميد

                                که کند شکوه ز هجران لب شيريني

تو چنين خانه کن و دلشکن اي باد خزان

                                گر خود انصاف کني مستحق نفريني

کي بر اين کلبه طوفان زده سر خواهي زد

                                اي پرستو که پيام آور فرورديني

شهريارا گر آئين محبت باشد

                                جاودان زي که به دنياي بهشت آئيني

--------------------------------------------------------------

جلوه جانانه

----------

شمعي فروخت چهره که پروانه تو بود

                                عقلي دريد پرده که ديوانه تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پياله هاست

                                خود جرعه نوش گردش پيمانه تو بود

پيرخرد که منع جوانان کند ز مي

                                تابود خود سبو کش ميخانه تو بود

خوان نعيم و خرمن انبوه نه سپهر

                                ته سفره خوار ريزش انبانه تو بود

تا چشم جان ز غير تو بستيم پاي دل

                                هر جا گذشت جلوه جانانه تو بود

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو

                                مرغان باغ را به لب افسانه تو بود

هدهد گرفت رشته صحبت به دلکشي

                                بازش سخن ز زلف تو و شانه تو بود

برخاست مرغ همتم از تنگناي خاک

                                کورا هواي دام تو و دانه تو بود

بيگانه شد بغير تو هر آشناي راز

                                هر چند آشنا همه بيگانه تو بود

همسايه گفت کز سر شب دوش شهريار

                                تا بانک صبح ناله مستانه تو بود

----------------------------------------------------------

 
گله? خاموش

 

کس نيست در اين گوشه فراموشتر از من

                                    وز گوشه نشينان توخاموشتر از من

هر کس به خياليست هم آغوش و کسي نيست

                                    اي گل به خيال تو هم آغوشتر از من

مي نوشد از آن لعل شفقگون همه آفاق

                                    اما که در اين ميکده غم نوشتر از من

افتاده جهاني همه مدهوش تو ليکن

                                    افتاده تر از من نه و مدهوشتر از من

بي ماه رخ تو شب من هست سيه پوش

                                     اما شب من هم نه سيه پوشتر از من

گفتي تو نه گوشي که سخن گويمت از عشق

                                     اي نادره گفتار کجا گوشتر از من

بيژن تر از آنم که بچاهم کني اي ترک

                                     خونم بفشان کيست سياوشتر از من

با لعل تو گفتم که علاجم لب نوش است

                                     بشکفت که يارب چه لبي نوشتر از من

آخر چه گلابي است به از اشک من اي گل

                                     ديگي نه در اين باديه پرجوشتر از من

-----------------------------------------------------------------------

 
در وصل هم ز عشق تو اي گل در آتشم

 

در وصل هم ز عشق تو اي گل در آتشم

                                  عاشق نمي شوي که ببيني چه مي کشم

با عقل آب عشق به يک جو نمي رود

                                  بيچاره من که ساخته از آب و آتشم

ديشب سرم به بالش ناز وصال و باز

                                  صبحست و سيل اشک به خون شسته بالشم

پروانه را شکايتي از جور شمع نيست

                                  عمريست در هواي تو ميسوزم و خوشم

خلقم به روي زرد بخندند و باک نيست

                                  شاهد شو اي شرار محبت که بي غشم

باور مکن که طعنه طوفان روزگار

                                  جز در هواي زلف تو دارد مشوشم

سروي شدم به دولت آزادگي که سر

                                  با کس فرو نياورد اين طبع سرکشم

دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان

                                  لب ميگزد چو غنچه خندان که خامشم

هر شب چو ماهتاب به بالين من بتاب

                                  اي آفتاب دلکش و ماه پري وشم

لب بر لبم بنه بنوازش دمي چوني

                                  تا بشنوي نواي غزلهاي دلکشم

ساز صبا به ناله شبي گفت شهريار

                                 اين کار تست من همه جور تو مي کشم

-------------------------------------------------------------------
غزاله صبا

به چشمک اينهمه مژگان به هم مزن يارا

                                که اين دو فتنه بهم مي زنند دنيا را

چه شعبده است که در چشمکان آبي تو

                                نهفته اند شب ماهتاب دريا را

تو خود به جامه خوابي و ساقيان صبوح

                                به ياد چشم تو گيرند جام صهبا را

کمند زلف به دوش افکن و به صحرا زن

                                که چشم مانده به ره آهوان صحرا را

به شهر ما چه غزالان که باده پيمايند

                                چه جاي عشوه غزالان بادپيما را

فريب عشق به دعوي اشگ و آه مخور

                                که درد و داغ بود عاشقان شيدا را

هنوز زين همه نقاش ماه و اختر نيست

                                شبيه سازتر از اشگ من ثريا را

اشاره غزل خواجه با غزاله تست

                                صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

به يار ما نتوان يافت شهريارا عيب

                                جز اين قدر که فراموش مي کند ما را

----------------------------------------------------------------------

 
جلوه جانانه

 
شمعي فروخت چهره که پروانه‌ي تو بود

                                         عقلي دريد پرده که ديوانه‌ي تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پياله‌هاست

                                         خود جرعه نوش گردش پيمانه‌ي تو بود

پيرخرد که منع جوانان کند ز مي

                                         تابود خود سبو کش ميخانه‌ي تو بود

خوان نعيم و خرمن انبوه نه سپهر

                                         ته سفره خوار ريزش انبانه‌ي تو بود

تا چشم جان ز غير تو بستيم پاي دل

                                         هر جا گذشت جلوه‌ي جانانه‌ي تو بود

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو

                                         مرغان باغ را به لب افسانه‌ي تو بود

هدهد گرفت رشته‌ي صحبت به دلکشي

                                         بازش سخن ز زلف تو و شانه‌ي تو بود

برخاست مرغ همتم از تنگناي خاک

                                         کورا هواي دام تو و دانه‌ي تو بود

بيگانه شد بغير تو هر آشناي راز

                                         هر چند آشنا همه بيگانه‌ي تو بود

همسايه گفت کز سر شب دوش شهريار

                                         تا بانک صبح ناله‌ي مستانه‌ي تو بود

----------------------------------------------------------------------

 
ديوان و ديوانه

 

يا رب مباد کز پا جانان من بيفتد

                                   درد و بلاي او کاش بر جان من بيفتد

من چون ز پا بيفتم درمان درد من اوست

                                   درد آن بود که از پا درمان من بيفتد

يک عمر گريه کردم اي آسمان روا نيست

                                   دردانه ام ز چشم گريان من بيفتد

ماهم به انتقام ظلمي که کرده با من

                                   ترسم به درد عشق و هجران من بيفتد

از گوهر مرادم چشم اميد بسته است

                                   اين اشک نيست کاندر دامان من بيفتد

من خود به سر ندارم ديگر هواي سامان

                                   گردون کجا به فکر سامان من بيفتد

خواهد شد از ندامت ديوانه شهريارا

                                   گر آن پري به دستش ديوان من بيفتد

-----------------------------------------------------------------

 
رؤياي جواني

 

کاش پيوسته گل و سبزه و صحرا باشد

                                       گلرخان را سر گلگشت و تماشا باشد

زلف دوشيزه گل باشد و غماز نسيم

                                       بلبل شيفته شوريده و شيدا باشد

سر به صحرا نهد آشفته تر از باد بهار

                                       هر که با آن سر زلفش سر سودا باشد

رستخيز چمن و شاهد و ساقي مخمور

                                       چنگ و ني باشد و مي باشد و مينا باشد

يار قند غزلش بر لب و آب آينه گون

                                       طوطي جانم از آن پسته شکرخا باشد

لاله افروخته بر سينه مواج چمن

                                       چون چراغ کرجي ها که به دريا باشد

اين شکرخواب جواني است که چون باد گذشت

                                       واي از اين عمر که افسانه و رؤيا باشد

گوهر از جنت عقبا طلب اي دل ورنه

                                       خزفست آنچه که در چنته دنيا باشد

شهرياراز رخ احباب نظر باز مگير

                                       که دگر قسمت ديدار نه پيدا باشد

----------------------------------------------------------------------